Prawda Cię wyzwoli

Tina

                Budzę się pierwsza. Jest poranek i wschód słońca dociera jedynie przez lekko uchylone okno w pokoju, bo wszystko jest pozasłaniane. Czyżby Andreas chciał wyhodować wczoraj nastrój? Uśmiecham się pod nosem. Czuję jego dłoń na swojej talii. Chwytam ją i przytulam się do niej z całej siły. Dzisiaj wyjeżdżamy. I co dalej? Mam zostawić jedynego faceta, w którym się w życiu zakochałam i wrócić do szarej rzeczywistości? Ściska mnie z bólu w żołądku. Nie chcę wyjeżdżać. Nie teraz kiedy mam przy sobie kogoś kto chyba mnie kocha.

                Wyczuł mój niepokój, bo przysunął się do mnie najbliżej jak się da. Całuję jego dłoń, którą tak mocno ściskam. Kocham każdy centymetr jego ciała. I nigdy się tak nie czułam jak tej nocy. Z żadnym facetem. To nienormalne i popieprzone. Tylko co ja powiem Cornelii? Sorki, ale zakochałam się w facecie, dla którego rzuciłaś narzeczonego? I wiesz co? On też powiedział, że mnie kocha. To bez urazy, co?

Nagle skręca mnie od wyrzutów sumienia. Mam ochotę zapaść się pod ziemię. Obracam się w stronę Andreasa. Patrzę na niego z zachwytem. Śpi z pięknym uśmiechem na twarzy i na dotyk mojej dłoni na jego policzku, reaguje jeszcze piękniejszym.

                Chciałabym mówić o nim mój chłopak. Móc pójść z nim na spacer po mieście. Potrzymać go za rękę i widzieć jego uśmiech skierowany tylko w moją stronę. Żebym mogła z nim poleniuchować na kanapie. Spróbować mu coś ugotować. Pójść na jego zawody i trzymać za niego kciuki. Czy zwyczajnie posiedzieć w jego ciepłych ramionach i czuć się bezpiecznie. Ale to chyba nie jest nam pisane…

                Całuję go delikatnie. Nie chcę, żeby się obudził. Wyswobadzam się z jego uścisku i na paluszkach idę po swoje ubrania, które są porozrzucane po całej sypialni. Choć czy jego koszulkę, mogę nazwać swoją? Przecież mi ją dał. Jedyna rzecz jaka mi po nim zostanie.

                Myślę czy napisać mu coś na pożegnanie. Chyba wolę tak niż mieć pretensje do siebie, że nie powiedziałam nawet spadaj. Szukam gdzieś czystej kartki i zwykłego ołówka. Wszystko leży na jego zabałaganionym biurku. Siadam na sofie i próbuję naskrobać coś odpowiedniego.

                Gdy kończę kładę kartkę na poduszce obok niego, w miejscu gdzie spałam. Jakież to głupie i banalne. Jak na tanich komediach romantycznych. Ale nie umiem inaczej. Ostatni raz składam całusa na jego ustach.

- Kocham Cię – szepczę. I zaraz uciekam zanim się rozpłaczę.

~

Andreas

                Dawno tak dobrze nie spałem. Świadomość, że obok śpi ukochana kobieta jest najlepsza na świecie. Słyszałem jej „kocham Cię” przez sen. I czułem dotyk jej na twarzy. Czuję, że śnię. Jeszcze do niedawna nie chciałem mieć dziewczyny. Czułem się dobrze jako singiel. Wszyscy dookoła zakochani, albo zranieni. A ja… Bałem się zakochać. Że poznam laskę, która pod przykrywką sympatycznej i zakochanej, wykorzysta i rzuci mnie jak psa. Chyba to prawda co mówią. Miłość przychodzi znienacka. Tiny się kompletnie nie spodziewałem. Polubiłem ją jako przyjaciółkę. Dobrą kumpelę, z którą mógłbym spędzać czas. Z czasem zrozumiałem, że chyba tego oczekuję od kobiety, z którą chcę być. I nagle mnie olśniło. I fakt, że zaraz wyjeżdża dodatkowo wszystko spotęgował.

 Otwieram oczy i zamieram. Nie ma jej. Czyżby mi się to przyśniło? Niemożliwe! Rozglądam się gorączkowo. Drzwi balkonowe są otwarte, więc na pewno tu była.

                Patrzę na część łóżka, na której spała jeszcze przed chwilą. Pościel jest ciepła. I dopiero po chwili dostrzegam kartkę. Zamieram po raz kolejny. Nie! To nie jest możliwe! Nie mogła mnie tak zwyczajnie zostawić! Chwytam ją nerwowo i zaczynam czytać…

Uznasz mnie za wariatkę, ale tak trzeba.

Dziękuję za wszystko. Za te dwa tygodnie, za sobotę, za tą noc.

Nigdy nikogo tak nie kochałam i pewnie nie pokocham.

Ale muszę to zrobić.

Nie chcę, żebyś cierpiał. Wiem, że jeśli będziesz chciał, to znajdziesz tą właściwą.

                Co ona bredzi?! Jaką właściwą? Ona jest tą właściwą! Łzy napływają mi do oczu. To pierwsza kobieta, która sprawiła, że mam ochotę wyć. Czytam jednak dalej.

Chciałabym, żebyś wiedział, że… Bez sensu.

Nieważne z resztą.

Kocham Cię i będę za Ciebie mocno trzymała kciuki.

Ale nie szukaj mnie. Nie pisz. Nie dzwoń. I nie przychodź dzisiaj.

Nie chcę płakać przy Cornelii i mamie. I przede wszystkim przy Tobie. I tak już dużo energii zabrało mi napisanie tego…

Twoja Tina

                Serce pęka mi na miliard kawałków. Moja Tina… Ale jak to? Mam nie przyjść? Nie ma mowy! Mam nadzieję, że mnie zna i wie, że za moment pojawię się pod ich hotelem. Ubieram się pośpiesznie i szybko wyjeżdżam swoim samochodem w stronę Ruhpolding. Włączam telefon i sprawdzam, czy nie próbowała zostawić mi jakiejś wiadomości. Niestety pusto…

                Jadę te kilkanaście minut, ale dłużą mi się niemiłosiernie. To nie może dziać się naprawdę. Nie pozwolę jej odejść! Nie teraz. Nie tak. Nie może decydować za nas oboje. Niech pomyśli, że ja też mam uczucia. W czasie drogi dzwoni do mnie telefon. Patrzę na wyświetlacz, ale nie mam ochoty odbierać. Mam teraz inne sprawy na głowie.

                Parkuję pod hotelem i widzę, że czarny van już stoi. Czekam w samochodzie i wyglądam tej, którą muszę zobaczyć. Nie wiem skąd we mnie te pokłady determinacji. Nigdy mi na nikim tak nie zależało. Przeczesuję swoje nieułożone włosy. Nie umyłem nawet zębów. Spoglądam na zegarek i widzę, że jest przed 10. Niedługo będą się schodzić. Wysiadam, zamykam samochód i idę w stronę hotelu.

                Czaję się za rogiem budynku i widzę, że jej matka i brat już na podjeździe. Nie dzwonię do niej, bo wiem, że ją to wystraszy. Denerwuję się. Ręce mi się pocą jak jakiemuś gówniarzowi. A przecież jestem dorosłym facetem!

                Widzę jak idzie za Cornelią z ogromną walizką. Jest smutna. I jej oczy są smutne. Na moje szczęście staje dokładnie tak, że może mnie zobaczyć. Jest na mnie wściekła. Nie chciała tego. Ale ja muszę ją dotknąć jeszcze raz. Nie tak wyobrażałem sobie nasz pierwszy wspólny poranek. Wolałbym opcję leżenia w łóżku do południa, zjedzeniu porządnego śniadania, zrobionego przeze mnie. Przytulania się, całowania, czy nawet zwykłego wpatrywania się w siebie. Ale nie. Najwyraźniej w moim życiu wszystko nie idzie zgodnie z planem. Zapraszam ją wzrokiem na moment. Nie wiem jak ona to wymyśli, ale chciałbym, żeby tu podeszła.

                Widzę, że udaje, że ma telefon i odchodzi na moment od rodziny. Idzie szybko w moją stronę i gdy tylko to możliwe łapię ją za ramię i przyciągam do siebie.

- Chciałaś mnie tak zwyczajnie zostawić? – dotykam jej policzka i składam niecierpliwe pocałunki na całej twarzy, aż w końcu zatapiam się mocno w jej wargach.

- Nie umiem inaczej… Nie planowałam tego… Nie wiem co robić, kiedy coś nie idzie tak jak powinno – zaczyna płakać. Cały makijaż spływa po jej policzkach, które próbuję otrzeć z łez.

- Masz mnie. Cokolwiek by się nie działo, rozumiesz? Wiesz, że będę na Ciebie czekał. Do Frankfurtu nie jest daleko. Mam samochód – próbuję obrócić to wszystko w żart, ale chyba średnio mi idzie, skoro słyszę jej cichy szloch zamiast śmiechu. Przytulam ją mocno do siebie. – Kocham Cię – szepczę w jej włosy.

- Wiem Andi. I dlatego powinieneś o mnie zapomnieć. Ze mną nie ma przyszłości. Jestem życiowym nieudacznikiem. Nie mam wykształcenia, pracy, wyglądu, jestem okropnym człowiekiem. Gorszą wersją mojej idealnej siostry… - nie wiem jaką trzeba być matką, żeby tak zniszczyć psychikę dziecka. Wmówiła jej, że jest tą gorszą, a przecież to nie jest prawda!

- Przestań tak mówić! Dla mnie jesteś najwspanialsza!

- Martina! – słyszymy krzyk jej matki. Szybko odrywa się ode mnie i ociera zapłakane policzki.

- Zaraz idę! – krzyczy zachrypnięta.

- Chodź – pomagam jej doprowadzić się do stanu sprzed rozmowy. Dokładnie ocieram chusteczką każdą mazę i łzę. – Teraz jest pięknie – całuję jej czoło.

- Muszę iść – próbuje się nie rozkleić, ale średnio jej to idzie.

- Zadzwoń jak dojedziesz. Proszę – uśmiecham się lekko.

- Kocham Cię – mówi i wręcz wyrywa się z uścisku i biegnie w stronę rodziny. Nie wiem czemu wziąłem to za pożegnanie. Bo dla niej to chyba jest pożegnanie.

                Pośpiesznie pakują się do samochodu i po chwili słyszę jak odpalają silnik. Chowam się za jakimś drzewem i obserwuję jak moja ukochana znika z mojego życia.

~

Cornelia

                Obudziłam się wściekła na siebie. Próbowałam nie dopuścić do siebie tego co zauważyłam, ale nie umiem. Nie jestem idiotką. Zniknięcie Tiny i Andiego w jednym czasie to nie przypadek. Ukryte spojrzenia i uśmieszki też. Czuję się jak zdradzona, wystawiona na pośmiewisko idiotka. Jakby ich planem było publiczne ośmieszenie mnie.

                Wstaję i idę wziąć zimny prysznic. Potrzebuję otrzeźwienia. Przecież nie mogę posądzać własnej siostry o złe zamiary. Sama mnie namawiała na zerwanie z Friderickiem i danie szansy Andreasowi. Nie mogłaby mi go zabrać tak nagle. Ufam jej. Zawsze jej ufałam.

                Ubieram się z jeansy i szary t-shirt. Na razie mam dość sukienek. Chcę wyglądać zwyczajnie. Maluję się, czeszę starannie włosy i zakładam moje miliard bransoletek. Idę  do pokoju Tiny. Pukam nerwowo od kilku minut, ale nikt mi nie odpowiada. Przecież wie, że to ja. Mamy charakterystyczny kod. Próbuję przez balkon.

                Coraz lepiej mi idzie skradanie się jak złodziej. Jej szkoła. Widzę uchylone drzwi, więc albo gdzieś uciekła z rana, albo zwyczajnie wstała i wietrzy pokój.

- Tina? – wchodzę do środka i słyszę odgłos wody. Bierze prysznic. Spoglądam na podłogę i widzę  prawie spakowaną walizkę, a na niej tą samą koszulkę, którą Andreas miał na tej cholernej imprezie. Pamiętam, że dał jej ją, żeby nie chodziła w tej rozerwanej. Czemu jej jeszcze nie oddała? Zamierza ją zabrać?

                Podnoszę ją i chcę poczuć jego perfumy. Ale zamiast nich czuję te Tiny. Te duszące cholerne perfumy, które może nosić tylko ona. Po chwili słyszę, że zamierza opuścić łazienkę.

- Cześć! – piszczę radośnie na jej widok. Ona prawie dostaje zawału.

- Zwariowałaś, żeby mnie tak straszyć?! – próbuje złapać oddech.

- A co? Masz coś na sumieniu, że się tak boisz? – chichoczę. Ona tylko uśmiecha się krzywo.

- Chyba alkohol po ostatnich imprezach uszkodził Ci mózg… - mówi i idzie w stronę łóżka. Zabiera przygotowane ubrania i znika na moment w łazience.

                Rozglądam się po pokoju. Będzie mi brakować tego miejsca. Ruhpolding zaskoczyło mnie tym wszystkim. Przede wszystkim ludźmi. Nigdy nie podejrzewałem, że może mi być dobrze w innym miejscu niż Frankfurt.

                Myślę o Andreasie. Mam jego numer telefonu, adres, ale kompletnie nie wiem jak dalej kontynuować tą znajomość. Przecież go kocham i nie chcę stąd wyjeżdżać jak z kolonii w podstawówce. Chcę, żeby był dalej obecny w moim życiu. Muszę z nim porozmawiać. Wybieram jego numer telefonu, ale słyszę, że abonent czasowo nie dostępny. Wyłączył telefon… A może mu się coś stało?! Wszystko już mam przed oczami. Kręcę się nerwowo na kanapie.

- Stało się coś? – Tina patrzy na mnie jak na kosmitę.

- Nie – próbuję ją zbyć. I chyba skutkuje, bo więcej nie dopytuje.

Schodzimy na śniadanie. Próbuję się skupić, ale jakoś mi nie wychodzi. Wiercę widelcem w jajecznicy i najchętniej bym stąd poszła, ale czeka nas kilka godzin jazdy i to bez sensu, żebym jechała głodna. Tina też jest jakaś bez energii. Wręcz mam wrażenie, że zaraz się rozpłacze. Chyba obie nie chcemy stąd wyjeżdżać. Jedynie mama i tata wyglądają na zadowolonych. I Oli. Bo będzie mógł w końcu pobawić się ze swoimi kolegami w parku obok naszego osiedla.

Dopakowuję ostatnie rzeczy. Sprawdzam trzy razy czy wszystko zabrałam. Wygląda na to, że tak. Umówiłam się z siostrą, że razem pojawimy się przed hotelem. Siedzę więc na łóżku i czekam na naszą wiecznie spóźnioną królewnę. Dostaję wiadomość, że Andreas jest już dostępny. Od razu wybieram jego numer, ale nie odbiera. Co jest?! Obraził się? Może faktycznie trochę przesadziłam wczoraj w oblepianiem go ramionami, ale bez przesady…

Przed 10 schodzimy z Tiną na dół. Ja jeszcze się jakoś trzymam, ale ona jest kompletnie rozbita. Stoimy obok rodziców, gdy Tina odbiera nagły telefon i odchodzi od nas. Z kim ona może tak rozmawiać? Skręca za krawędź budynku tak, że kompletnie jej nie widzę. Chcę ponownie zadzwonić do Andreasa, ale ma wyłączony telefon. Co do cholery?! Próbuje mnie zbyć? Tak się nie robi panie Wellinger!

Mama się niecierpliwi, więc idę po siostrę. Zaglądam za winkiel budynku i zamiera mi serce. Nie wierzę! Nie! To nie może dziać się naprawdę!

Zapłakana Tina w objęciach Andreasa. Całują się namiętnie i nawet nie próbują się z tym kryć. Jak oni mogli mi to zrobić?! Moja własna siostra! Pod moim nosem! Ukradła mi faceta…

Łzy mimowolnie płyną po moich policzkach. Próbuję cokolwiek powiedzieć, ale mam wrażenie, że ktoś ścisnął mi gardło. Patrzę jak się od siebie odrywają i mówi jej, że ją kocha… Kocha ją! Nie mnie, ją! Nigdy jeszcze nie poczułam się tak jak teraz! Zawsze dostawałam to co chciałam. Zawsze to ja byłam tą lepszą, szczęśliwszą, bardziej lubianą i szanowaną. A tutaj? Ona bierze wszystko czego pragnęłam! I to mydlenie oczu! Jestem pewna, że właśnie o to jej chodziło cały czas! Żebym poczuła się dokładnie jak ona! Gorsza!

Odwracam się na pięcie i wsiadam do samochodu. Próbuję się uspokoić, bo mama nie może mnie widzieć w tym stanie. Po chwili słyszę jak ją woła. Chwilę to trwa zanim próbuje udawać niezaryczaną i biegnie do mamusi. I teraz znowu będzie mi mydlić oczy i udawać, że nic się nie stało.

Ciekawi mnie ile to trwa? Od początku? Czy to nagły wybuch niesamowitej miłości! Mam ochotę ją rozszarpać. I jego też! Tak się do mnie łasił na początku, a tu nagle postanowił zabrać się na moją cudowną, robiącą z siebie ofiarę siostrzyczkę! Nie wierzę, że sama, na własne życzenie zmarnowałam sobie życie. Nie wierzę!

Wszyscy wchodzą do samochodu. Nie będę robić scen tutaj. Poczekam, aż znajdziemy się na osobności w domu. Wtedy ją zabiję! Siada obok mnie jak gdyby nigdy nic. Ale nie patrzy na mnie. Od rana ją coś gryzło i wiem już co. Bezczelna zdzira!

Co jakiś czas patrzę na nią i widzę, jak próbuje nie płakać. Mruga szybko oczami i tamuje potok łez. Od razu powinnam coś wyczuć. Poszła nieodpowiedzialna gówniara na imprezę, w nieznane miejsce, rozwaliła rękę i wtedy się zaczęło! Ja się przejmowałam nią, bo biedna moja siostra, zawsze ładuje się w kłopoty, a ona zaczęła zapuszczać przynętę na Wellingera. Cicha woda brzegi rwie…

W domu od razu, bez słowa wbiegam na piętro. Nie witam się nawet z Francys. Nie obchodzi mnie nic poza nawrzeszczeniem na Tinę. Zabieram pranie do pralni i spotykam ją przy wejściu do jej sypialni.

- Ty pieprzona wywłoko! – podchodzę do niej i uderzam ją w twarz. Łapie się za zaczerwieniony policzek i nie próbuje się nawet bronić. – Tylko o to Ci chodziło! Żeby mnie ośmieszyć! Widziałam was przed hotelem.

- Nie! To wszystko stało się przez przypadek!

- Przestań bredzić! Od początku planowałaś pokazać mi, jak to jest być tą gorszą!

- Opanuj się! Sama zaczynasz bredzić!

- Przyznaj się! Mieliście niezły ubaw!

- Nigdy, przenigdy nie planowałam Cię skrzywdzić! Owszem, zakochałam się, ale chciałam zejść wam z drogi!

- I tak po prostu sobie spacerowaliście jak przyjaciele najlepsi?!

- Tak! Chciałam, żebyś z nim była, bo nie mogłam patrzeć jak męczysz się z Friderickiem!

- Ale jesteś przecież małą głupią dziewczyną i nie domyśliłaś się, że nie rzuciłam narzeczonego, bo mi kazałaś, tylko dlatego, że ja też się zakochałam w Wellingerze! Nie przyszło Ci to do tej pustej głowy?! – szarpie ją tak mocno, że sama siebie zaskakuję.

- Co się tu dzieje?! – oczywiście matka musi się wtrącić.

- Nie wtrącaj się! To sprawa między mną, a nią! – ciągnę Tinę do swojego pokoju i zamykam za sobą drzwi. – I tak nagle pan skoczek zmienił zdanie i postanowił się zakochać w Tobie?

- Nie siedzę w jego głowie. Zawsze uchodziłaś za inteligentną, więc nie wiem co Ci się popierdoliło w tej głowie – prycha.

- I akurat teraz musiałaś w końcu wygrać? Jak postanowiłam zmienić swoje życie, Ty zabierasz mi to na czym mi zależało?! Jest miliard mężczyzn w okolicy, ale musiałaś wziąć mojego! Nienawidzę Cię!

- Myśl sobie co chcesz. On nigdy nie był Twój. Mój też nigdy nie będzie. Ale skoro wolisz zwalić całą winę na mnie i nie widzieć jak go skutecznie odstraszyłaś swoim nachalnym zachowaniem, to spoko. Nie wtrącam się. Jednego mnie nauczyła ta historia. Zawsze byłaś zawistną żmiją! I kochałaś być ta lepszą. Nigdy nie dostałaś po dupie od życia. I masz racje. Jestem głupsza i gorsza. Ale chyba wygrałam coś więcej niż wspaniałego faceta. Wygrałam jego miłość – wychodzi zapłakana z mojego pokoju i trzaska drzwiami. Próbuję się uspokoić. W głębi duszy wiem, że ma rację. Wygrała więcej przez dwa tygodnie, niż ja przez całe życie. Na co mi wykształcenie, praca, wygląd, kiedy nigdy nie doświadczyłam tego uczucia. Żaden z moich chłopaków nigdy nie dał mi do zrozumienia, że jestem dla niego najważniejsza. A ona? Całe życie z tyłu i nagle pojawia się on. Jestem zazdrosna. I będę do końca życia…

***

Cześć! :D

Wszystko się wyjaśniło (chyba)…

Jest dokładnie tak jak zaplanowałam.

Jestem podła, wiem :P

Za tydzień jeszcze epilog, żeby wszystko uporządkować :)

Chyba tyle w ramach moich przemyśleń, co do rozdziału powyżej :)

Dziękuję wam za komentarze :*

Zapraszam tutaj KLIK

Pojawił się prolog i niecierpliwie czekam na Wasze opinie :D

Wesołych Świąt Wielkanocnych :*

Buziaki :*