A jednak

Cornelia

Poranek był ciężki. Wypiłam więcej niż myślałam. Chcąc przestać myśleć o krępującym mnie wzroku Andreasa, musiałam wpompować w siebie trochę więcej alkoholu niż zwykle. Tina za to była w swoim żywiole. Alkohol, fajki i towarzystwo. Cała Tina.

Wstaję z ledwością z łóżka i idę do łazienki. Przemywam twarz i spoglądam w lustro. Sińce pod oczami dzisiaj wyjątkowo większe niż zwykle. I tak zakryję je starannym makijażem. Biorę prysznic i po chwili suszę włosy. Szybki i staranny makijaż zrobiony. Włosy czeszę w warkocza. Idę prosto do szafy i wyciągam krótkie ogrodniczki i różową koszulkę. Wsuwam na nogi sandałki i idę prosto na jadalnię. Na korytarzu widzę Tinę, ubraną prawie identycznie jak ja. Tylko, że w czarnej koszulce i trampkach. Na głowie ma swojego ukochanego koczka i okulary przeciwsłoneczne. Widzę, że zmieniła rano opatrunek.

- Jak ręka? – idziemy razem po schodach.

- Zaczyna wyglądać w porządku.

- Wybierasz się gdzieś? – pytam ją podchodząc do szwedzkiego stołu.

- Oczywiście. Ty też! – krztuszę się. Dokąd ona chce mnie zabrać?

- Nie przypominam sobie niczego… - drapię się nerwowo po głowie.

- Idziemy z Wellingerami na wycieczkę w góry! – mówi entuzjastycznie. Cudownie! Jeszcze tego bęcwała mi brakuje do szczęścia.

- Wiesz, że to nie ma prawa się udać – wiem co kombinuje. Cały wieczór starała się zeswatać mnie z tym skoczkiem. Ale ja nie chcę. Kocham Fridericka! Jest mi z nim dobrze i wiem, że jemu ze mną też!

- Posłuchaj – siadamy przy stoliku. – Wiesz co myślę o panu popierdolonym. Ale szanuję. Wellingerowie są fajni i nie znamy nikogo innego, więc co ci szkodzi pójść na małą wycieczkę? Z resztą, Andreasa ma nawet nie być. Ma jakiś ważny wyjazd czy coś.

- Nie będzie Wellingera?! – kamień spada mi z serca. Uspokajam oddech. Nagle zapragnęłam iść na wycieczkę.

- Julia jest przewodnikiem. Pokaże nam coś ciekawego.

- Po śniadaniu pójdę się przygotować i ruszymy – uśmiecham się serdecznie.

                W pokoju zmieniam buty, pakuję podręczny plecak w mapę, wodę, krem przeciwsłoneczny, okulary, koszulkę na zmianę i jakieś trampki. W łazience poprawiam makijaż. Patrzę na swoje nadgarstki. Nienawidzę ich. Nienawidzę na nie patrzeć. Zakładam kilkanaście bransoletek, by przykryć blizny po cięciach. Głupi okres młodości. Wszyscy mają mnie za poukładaną, spokojną, dojrzałą i rozważną. Ale nikt oprócz Tiny nie ma pojęcia o tym, co przeszłam. Wewnętrzna pustka i problemy z akceptacją samej siebie. Ktoś pomyśli: głupia, bogata, rozpieszczona smarkula. Jakie ona może mieć problemy?

                Schodzę na dół, a Julia, Tanja i Tina już wesoło rozmawiają na sofach dla gości. Czuję się dziwnie w ich towarzystwie. Wszystkie są takie wesołe i uśmiechnięte, a ja się czuję jak piąte koło u wozu. Na twarzy pojawia się uśmiech firmowy i podchodzę do nich.

- Cześć – witam się wesoło.

- Hejo! Gotowa? – Julia tryska humorem. Dzisiaj już nie wgapia się w telefon.

- Oczywiście! Nie mogę się doczekać! Ale powiedz dokąd się wybieramy?

- Zobaczycie – tajemniczo. Mam ochotę zapytać o Andreasa, ale nie mam na razie na to pomysłu. Słyszę dźwięk smsa. Biorę telefon do ręki i widzę, że Friderick chce ze mną rozmawiać. Zawsze ogłasza się w ten sam sposób: Cornelio, chciałbym porozmawiać. Masz dla mnie chwilę? Zupełnie jakby umawiał się na spotkanie z partnerem biznesowym.

                Odchodzę kawałek i dzwonię do niego. Nie mam ochoty bawić się w smsy. Czekam dwa sygnały i od razu wiem, że odbierze.

- Cześć kochanie – to nigdy nie brzmi jakoś wyjątkowo przekonująco. Ale to zawsze miłe.

- Cześć. Coś się stało?

- Tak. Dzwonili do mnie z tej firmy cateringowej. Powiedzieli, że są w stanie obniżyć nam cenę, jeśli się zdecydujemy na nich – zamieram. Zapomniałam o weselu! Do marca jeszcze mnóstwo czasu, ale najwidoczniej ślub panny Kirch z panem Tollerem to wydarzenie towarzyskie w całym mieście.

- I co myślisz?

- Uważam, że to dobry pomysł. Mają świetną renomę i nasi goście będą zachwyceni jedzeniem.

- Myślę, że masz rację. Masz moje poparcie.

- Kiedy wracasz? Powinniśmy spotkać się z Elsą. Ma ponoć już kilka typów jeśli chodzi o muzykę.

- Jeszcze tydzień. Tata chce sfinalizować umowę.

- Nie mogę się doczekać. Dasz mi znać?

- Oczywiście. Miłego dnia – mówię.

- Do zobaczenia – kończy szybko rozmowę. Chyba serio potrzebuję odrobinę czułości.

                Podchodzę do dziewczyn i próbuję zgadnąć o czym rozmawiają. Tanja wyraźnie mi się przypatrywała podczas rozmowy z Friderickiem. Pewnie Tina już powiedziała co nieco o nim i już mam przyklejoną łatkę tej lecącej na kasę.

- Co tam? – odzywa się Julia. Przecież jej nie powiem, że rozmawiałam z narzeczonym, jak schowałam pierścionek w szkatułce w pokoju.

- Sprawy z uczelni – nie chcę opowiadać przez kilkanaście najbliższych minut o swoim życiu. Za dużo mnie do kosztuje.

~

Tina

                Ugh! Wiem doskonale, że dzwonił ten frajer. Tylko przy nim Corni przybiera taka cholernie wyprostowaną sylwetkę. Zupełnie jakby miał na nią krzyczeć, stojąc metr przed nią. Patrzę na siostrę  i widzę, że się uśmiecha. Julia coś jej tłumaczy o trasie, ale ja wiem swoje. Bliźniaczki wiedzą o sobie zdecydowanie więcej niż zwykle rodzeństwo.

                Idziemy już kilka godzin i powiem szczerze, że wcale nie mam dość. Jako naczelna maruda w tej grupie, dzisiaj jestem wyjątkowo spokojna i ugodowa. Julia zarządza przerwę i siadamy na łące obok ścieżki. Dopiero kiedy mój ciężki zadek ląduje na trawie, czuję jak bardzo mnie wymęczyła ta wędrówka.

- Mamy problem – odzywa się Tanja. – Zaraz lunie deszcz i tyle będzie z naszego spacerku.

- Jest tu jakieś miejsce do schronienia? – pytam od razu. – Czy mamy zapierdalać w dół jak tylko się da?

- Jest coś dwa kilometry stąd – Julia czyta uważnie mapę. Fakt, widoczki cudne, ale zapominam o nich pod groźbą burzy w górach. Może to dziwne, ale boję się burz i wszelakich tego typu pogód.

- Idziemy! – zarządzam. Ostatnie na co mam ochotę to bycie mokrą kurą. Wszystkie wstajemy i czym prędzej idziemy ścieżką w stronę schroniska.

                Oczywiście mamy pecha i deszcz zastaje nas 200m od chatki. Wbiegamy przemoczone do środka, ale nie wzbudzamy zbędnego zainteresowania. Większość ludzi weszła tu chwilę temu lub zaraz za nami i jest przemoczona. Siadamy przy jednym z niewielu pozostałych wolnych stolików. Zamawiamy piwko i czekamy na ciepłą przekąskę. Co jak co, ale w Bawarii umieją się zachować.

                Wychodzę do toalety, bo czuję się jak mokra kura i nie mam ochoty siedzieć dłużej w tej koszulce. Mogłabym ją wykręcać. W dodatku ręka znowu zaczęła mnie boleć. Brakuje mi ciepłego łóżeczka i herbatki albo kawki. Czegokolwiek. Byleby ciepłe.

                Łazienka jest nawet przestronna i co najważniejsze czysta. Wyciągam z torby szczotkę do włosów. Rozczesuję pokołtonione loczki, choć właściwie powinnam to nazwać wyrywaniem włosów z głowy. Kiedy dostaną trochę wilgoci od razu zaczynam wyglądać jak pudel. Przewracam oczami. Po dłuższej chwili wyglądają już całkiem znośnie i przede wszystkim nie wyglądają jak zbity kokon, w którym nie wiadomo co mieszka.

                Jeszcze pozostaje mi do zmiany koszulka. Mam lekką paranoję. Bo w każdej chwili ktoś może tutaj wejść i mnie zobaczyć. I bardziej paranoiczne jest to, że przecież na większość imprez chodzę dużo mocniej rozebrana niż dzisiaj. Ściągam ją i wyciągam z torby bluzę. Nie mam drugiej koszulki na zmianę. Udaje się zrobić to sprawnie. Czas wracać do towarzystwa.

~

Andreas

                Odebrałem dziwny telefon od Tanji. Wracałem z Ga-Pa, gdzie razem z Krausem i Karlem mieliśmy trening. Nie mówiłem nic bliźniaczkom, bo zdecydowanie nie chcę, żeby wiedziały kim jestem. I siostry też o to prosiłem. Tak będzie lepiej. Skoro one nie wiedzą, to tylko się cieszyć.

                Jadę dość stromą ulicą, pod górę, serpentynami i powiem szczerze, że gdyby nie fakt, że chodzi o moje rodzeństwo, to pewnie nie ruszyłbym tyłka. Moje Audi jest średnio zwrotne i ledwo wykręca się na zakrętach. Na dodatek ciągle pada deszcz. I jest mega ślisko. Od kiedy ja ciągle narzekam?

                Włączyłem sobie płytę The Weeknd i wczuwam się w muzykę. GPS mnie prowadzi, niczym się nie martwię. Do chatki w górach jest jeszcze kawałek, ale wiem, że i tak nie podjadę na samą górę. I kilka minut później mam rację. Wyciągam z bagażnika trzy parasolki, bo tyle mam i maszeruję ścieżką w stronę opisanego przez Tanję schroniska.

                Wchodzę do środka, wcześniej otrzepując parasolkę z wody. Rozglądam się po pomieszczeniu i widzę machającą do mnie siostrę. Podchodzę do nich dość wolno. Paraliżuje mnie fakt, że obok Tanji siedzi Cornelia. Przemoczona, seksownie rozczochrana Cornelia. Przełykam głośno ślinę. Nie wiem co ona by sobie pomyślała, gdyby mnie zobaczyła w tym stanie…

- Cześć – witam się z dziewczynami. Mój wzrok od razu wędruje w stronę panny Kirch.

- Cześć – odpowiada mi cała trójka.

- Gdzie Tina? – nie wiem czemu o to pytam. Jakoś to naturalne, że gdzie Corni, tam powinna być Tina.

- Poszła się przebrać. Była cała przemoczona – odpowiada Julia. Cornelia nawet na mnie nie patrzy. Zupełnie jakby czuła wstręt.

- Pójdziesz po nią? – prosi mnie starsza siostra. – Zapłacimy za piwo i kiełbaskę i się zbieramy. Marzę o ciepłym domeczku.

- Jasne – nie mówię więcej. Zwyczajnie nie mam ochoty. Nienawidzę faktu, że starsza bliźniaczka mną pogardza. Znajduję toaletę dla pań i lekko uchylam niedomknięte drzwi. Widzę, że Tina jest w środku i właśnie ściąga mokrą koszulkę. Wykręca zawartość wody najdokładniej jak się da, nie zważając na to, że stoi w samym biustonoszu i na to, że nie domknęła drzwi. Jakie ona ma ciało! Wygląda obłędnie! Po chwili widzę, że ubiera czarną bluzę, która leżała na blacie obok. Pukam cicho.

- Cześć – witam się z nią szerokim uśmiechem. Nadal mam przed oczami jej dwa walory.

- Co tu robisz?! – piszczy zaskoczona. Chichoczę na ten widok.

- Siostry po mnie zadzwoniły. Żebyście nie zostały tutaj do jutra – nie zważam, że to toaleta dla kobiet. Mam ochotę wejść tam i podejść całkiem blisko niej. CO SIĘ Z TOBĄ DZIEJE, DO KURWY JASNEJ, WELLINGER! Mam ochotę dać sobie w twarz. Za głupotę.

- Spoko. Spakuję tą przemoczoną ścierkę jakoś i możemy się zbierać – grzebie w portfelu i podaje mi 5 Euro. – Zapłaciłbyś na moje piwo? – nie odpowiadam nic, tylko kiwam beznadziejnie głową.

                W drodze do kasy nadal mam przed oczami jej ciało. Nie chciałem zostać posądzony o bycie powierzchownym draniem. Ja wcale nie jestem z tych co po konkursie lecą załatwiać potrzeby po toaletach w klubach, (nie koniecznie te podstawowe, które zwykle się załatwia w toalecie, bo tak mama nauczyła) w damskim towarzystwie, lub spożywają nadmiernie alkohol czy obie opcje na raz. Jednak wolę posiedzieć w domu i tam nadmiernie spożywać alkohol i spędzać czas w towarzystwie kobiet i to nie koniecznie mamy czy sióstr.

                W samochodzie panuje harmider. Moje siostry i Cornelia siedzą z tyłu i głośno rozmawiają, a Tina uparła się, by pooglądać bajery w moim samochodzie, więc siedzi z przodu. Skąd ona ma tyle energii?

- Jeśli już musisz mi wszystko włączać, to chociaż zapytaj do czego to jest – ganię ją. Niech nie myśli, że jej wszystko wolno.

- W podzięce za przyjechanie, zapraszamy na kawę do nas – odpowiada. Lekko zamieram.

- To nic takiego – odpowiadam. Bo faktycznie to nic takiego.

- Nie pierdol – prycha. – Jechałeś tyle, żeby usłyszeć dziękuję? Chociaż na piwo wpadnij.

- Nie no, ale po co? – głąbie niedomyty! Masz Cornelię na wyciągnięcie ręki i odmawiasz?

- Dwudziesta – mówi twardo.

- Okej – wpadnę, bo nie wypada się kłócić. I będę mógł trochę posiedzieć z Cornelią. Jeśli nie zwieje.

                Przed dwudziestą zbieramy się i w trójkę jedziemy samochodem Julii do Ruhpolding. Od dwóch godzin chodziłem po domu jak kot z pełnym pęcherzem i wałkowałem w głowie przeróżne scenariusze. Nie mamy zbyt  daleko, więc podróż nie trwa długo. Pod hotelem, w którym mieszkają jesteśmy punkt dwudziesta. Wysiadamy i w holu wita nas koleś ala lokaj.

                Dziewczyny już siedzą przy stoliku dla VIPów. Cornelia ma na sobie przepiękną kwiatową spódniczkę i czarną obcisłą koszulkę. Jest przepiękna. Tina nie pozwoliła mojej wyobraźni się rozpędzić. Jeansy i czerwony t-shirt.

- Dobrze, że jesteście! – zamawiamy piwo. Jest mi dane siedzieć obok starszej panny Kirch i o dziwo mnie nie odtrąca! Ona chce ze mną rozmawiać! Spoglądam kątem oka na Tinę. Triumf i radość gości na jej twarzy.

- Przepraszam za moje zachowanie – słyszę jej delikatny głosik. Zamieram kompletnie.

- Nie szkodzi. Może przesadziłem trochę…

- Nie, ty nie. Ja wyszłam na kretynkę. Mam nadzieję, że mi… Że przyjmiesz przeprosiny – zgadzam się na wszystko.

- Nie gniewam się – teraz już mam wszystko, czego potrzebuję.

***

Jest i następny ;D

Czas trochę odsapnąć i naładować baterię przed nowym semestrem.

Nie zmienia to jednak faktu, że piszę kolejne rozdziały i historia nabiera pomału kolorków.

Mam nadzieję, że Wam się spodoba :)

Dajcie znać co myślicie :))