Powiedz mi prawdę

Cornelia

                Nigdy niczego tak nie żałowałam, jak tego wyjścia… Łeb mi pęka i najchętniej bym zwymiotowała jeszcze kilka razy… Czemu tutaj jest tak zimno?! – podnoszę się lekko z łóżka i widzę uchylone drzwi balkonowe. Chwile zajmuje mi zorientowanie się w sytuacji. Pamiętam, że Tina prosiła, bym zostawiła jej otwarte drzwi. Żeby w razie czego zainterweniować. Ała! Zaraz się rozpłaczę.  Nigdy mi się tak w głowie nie kołowało…

- Jak tam? – słyszę głos Tiny na balkonie. Przeskakiwała właśnie przez barierkę i niestety dla mnie, miała na nogach sandałki, które głośno klepią.

- Umieram -  nie kłamię. Nigdy się tak źle nie czułam.

- Masz – podaje mi dwie tabletki i butelkę wody. Siada obok mnie na łóżku i pilnuje, żebym wypiła.

- Bardzo zrobiłam z siebie idiotkę?

- Nie myśl o tym – czyli tak. Cholera jasna!

- Co się ze mną działo, od chwili gdy się położyłam na kanapie? – słowo daję. Nic nie pamiętam.

- Cóż… - siadam i opieram się o bezgłowie.

- Mów, zniosę wszystko…

- Poszłaś spać. Potem wyprowadziliśmy Cię z Andim, bo zbierało Ci się na wymioty. Przed klubem zwymiotowałaś, a potem Julia podwiozła nas do hotelu. Wspinałaś się po balkonie i ja pchałam twój kościsty tyłek, żebyś jako weszła…

- Wstyd mi.

- Czemu? Mało to razy ja się najebałam do tego stanu?

- Ale nie przy znajomych i nie przy…

- Andi zrozumie – mówi spokojnie. W pomieszczeniu rozlega się dźwięk mojego telefonu. Nawet nie wyjęłam go z torebki. Tina podeszła do stolika na którym leżała i podała mi go po chwili.

- Kto?

- Zgadnij – prycha. Wiem, że to Friderick.

- Nie mam ochoty z nim rozmawiać.

- Jak nie odbierzesz, to Ci nie da spokoju – wzdycham ciężko. Biorę głęboki wdech i przybieram minę firmową.

- Tak kochanie? – nie wiem jak mi to przechodzi przez gardło.

- Nareszcie! Czemu nie odebrałaś moich trzech telefonów? – zaczyna się.

- Spałam i miałam wyciszony telefon – kłamię.

- Może wpadłbym do Ciebie na weekend? – że co?!

- Ale po co się będziesz kłopotał, jak widzimy się za niecały tydzień?

- Stęskniłem się – nie wierzę w to co słyszę. Wreszcie, kiedy chyba zrozumiałam czego chce, to on mi się nagle zamienia w romantyka…

- Jak uważasz… - wiem, że przyjedzie. I może to właśnie będzie idealna okazja, żeby to zakończyć?

- Do zobaczenia. Kocham Cię – zamieram. To się nie dzieje naprawdę…

- Co jest? – Tina pyta od razu, gdy rzucam telefonem na łóżko.

- Friderick przypomniał sobie, że mnie kocha. I chce przyjechać.

- Osz kuźwa! – pisnęła zbyt głośno, aż w głowie mi dudni.

- Tina, kurde!

- Przepraszam! Już się zamykam.

- Chyba pójdę na spacer. Muszę się przewietrzyć – mówię szybko.

- Spoko. Szykuj się. Ja spadam – mówi i wychodzi normalnie, drzwiami.

~

Andreas

                 Budzę się rano i pierwsza myśl jaka nawiedza mój prosty męski mózg to… Pocałunek Tiny i Jakoba. Nie wiem czemu się wpierdalam w to co się między nimi wytworzyło. Bo przecież sam do tego doprowadziłem i chciałem, by mój przyjaciel i bardzo fajna dziewczyna dostali szansę zaprzyjaźnienia się. Czy czegoś więcej. Powtarzaj. Chcę, żeby Tina i Jakob byli szczęśliwi. Chcę, żeby Tina i Jakob byli szczęśliwi. Chcę, żeby… W dupę z tym wszystkim!

                Wstaję i biorę zimny prysznic. Ubieram się w dres i schodzę na dół. Jest 8:20, więc wszyscy jeszcze śpią. Wyciskam świeży sok z pomarańczy i opróżniam całą szklankę za jednym razem. Teraz już mogę iść biegać.

                Wybieram standardową drogę do biegania. Chcę rutyny. Chcę, żeby mój chory psychicznie mózg wrócił na swoje miejsce. Przyspieszam gwałtownie. Jakby mi to miało pomóc. Oczywiście wziąłem ze sobą słuchawki. Wybrałem dziś trochę żywszą muzykę niż zwykle. Pięć kilometrów dalej robię przerwę. Rozciągam się na tej samej co zwykle ławce w parku. Okej, czuję się odrobinę lepiej.

- Cześć – sztywnieję. Co do chole… - Kaca leczysz bieganiem?

- Cześć – odwracam się i widzę Cornelię. Piękną, skacowaną, ubraną w śliczną sukienkę w kwiaty Cornelię. Patrzę na jej twarz i widzę cierpienie. Łeb nieźle ją musi po tej imprezie nakurwiać. – Niekoniecznie. Codzienny trening – przełykam dość głośno ślinę. Wracam do normy. Denerwuję się przy niej.

- Przepraszam za wczoraj – mówi skruszona.

- Przestań! – mówię chyba zbyt twardo. – Nie masz za co. Nic się nie stało. Najwidoczniej tego potrzebowałaś – dodaję spokojniej.

- I tak mi głupio – och, mogłaby przestać. – Ile Ci zostało? – pyta. Moja mina wyraża pewnie wielkie nie wiadomo co. – No biegu! – chichocze. Chichocze tak ładnie. Lubię jak chichocze.

- Właściwie już skończyłem – odpowiadam. W końcu mam ją dla siebie, więc mam w dupie, że powinienem jeszcze wrócić do wioski.

- Przejdziemy się? – skąd u niej ten nagły przejaw zainteresowania moją osobą?

- Pewnie – czuję się odrobinę źle w tych przepoconych ciuchach. Pot ścieka mi z czoła i po plecach. I jest mi gorąco. Ale teraz nie wiem czy z jej powodu czy z wysiłku.

- Mogę Cię o coś spytać? – chyba nie chciała się spotkać ze mną, a wypytać.

- Jasne – i nagle nie mam ochoty z nią iść. Dociera to do mnie właśnie teraz. Właściwie żałuję, że zrezygnowałem z biegu. Jakiś jestem dzisiaj popierdolony.

- Czy Jakobowi można zaufać? – zaskakuje mnie.

- Chodzi Ci o Tinę? – przecież to oczywista oczywistość palancie.

- No tak… Z tego co pamiętam jeszcze, zanim się upiłam, to widziałam, że tańczyli razem. Dość intensywnie…

- To mój najlepszy przyjaciel – no to prawda akurat. Ale nie ufam mu jeśli chodzi o kobiety. Bo wiem jak je traktuje. Jak przedmiot. Na chwilę. Ile bym dał, żeby w przypadku Tiny było inaczej? Bo wiem, że on oszalał na jej punkcie… Do tej pory jestem na niego lekko wkurwiony, po tym jak spotkaliśmy się u mnie na piwo i wypytywał mnie o nią jak na przesłuchaniu na policji. Aż się skrzywiam na samą myśl.

- Ale nie wyglądasz na przekonanego do niego – wiedziałem, że jest bystra. Jak ukryć?

- Wydaje Ci się – wybieram kłamstwo. – Rozmawiałem z nim. Jest nią oczarowany i ufam mu – aż mnie skręca… Dlaczego okłamuję ją i siebie? Przecież nie chcę, żeby on ją skrzywdził…

- Ale powiedziałbyś mi, gdyby coś z nim było nie tak?

- Jasne – uśmiecham się. Znajdujemy się na granicy Ruhpolding. Chcę jak najszybciej wrócić do domu. Nie mam ochoty rozmawiać o Tinie i Jakobie. – Spadam, mam jeszcze dzisiaj ogarnąć siłownię.

- Jasne – chyba myślała, że ją odprowadzę. Dzisiaj mam w dupie swoje maniery.

- Do zobaczenia – mówię szybko i wbiegam do lasu w stronę swojego zadupia.

~

Cornelia

                Coś jest ze mną nie tak? Jak go odtrącam, to on się stara, gdy ja się staram on mnie odtrąca… Po pierwsze nie powinnam w ogóle o nim myśleć. Jest Friderick. I jest nasz ślub. I powinnam myśleć tylko o nim i o ślubie. Nie o przystojnym i sympatycznym Andreasie, który wcale chamem nie jest.

                Wchodzę do hotelu i idę w stronę jadalni. Jeszcze się nie skusiłam na śniadanie. W sumie dopiero mi się uruchomił żołądek. Widzę, że w jadalni siedzi tata i przegląda coś w telefonie. Podchodzę do szwedzkiego stołu i zabieram ze sobą dwa rogaliki, dżem morelowy i parzę kawę w ekspresie. Biorę wszystko ze sobą i podchodzę do stolika taty.

- Mogę się przysiąść? – uśmiecham się serdecznie.

- Jasne córciu – wstaje i odsuwa mi krzesło. Tata jest zawsze taki uprzejmy i kulturalny.

- Dziękuję – patrzę chwilę na niego. Nagle telefon znika ze stołu i ląduje w kieszeni marynarki. – Co słychać?

- Jutro podpisujemy umowę. Jestem trochę spięty – uśmiecha się. – Nie gniewajcie się na mnie. Po prostu chciałbym to mieć już za sobą.

- A mama nie pomaga? – właściwie to nie widziałam się z nią od… dwóch dni? Świetne relacje z matką mam, nie ma co.

- Wiesz jaka jest. Czasem bym wolał być sam… - pierwszy raz słyszę te słowa z jego ust. Och tato! Mam ochotę go uściskać i powiedzieć, że przecież nie pogniewamy się za rozwód. Że dla nas to nawet lepiej.

- Wiem. Tato, my z Tiną jesteśmy dorosłe. Nie musisz się o nas martwić, a z Olim Ci pomożemy – chyba w końcu przestaję być neutralna.

- Przemyślę to – tata łagodnieje. Czy on się kiedyś denerwuje?

                Po śniadaniu idę z Olim do miasteczka. Tina poinformowała nas, że w Ruhpolding rozstawili się z cyrkiem i mały od razu zapragnął się tam wybrać. Nie mogłam odmówić. Tina miała iść do szpitala. Lekarz miał spojrzeć na jej rękę.

                Siedzimy z braciszkiem prawie przy scenie. Widzę jak mu się oczka świecą na widok zwierząt. Dla mnie to zawsze było nieludzkie i nienawidziłam cyrków. Tina tak samo. Ale nie odmówię braciszkowi zabawy. Rozglądam się wokoło i widzę Tanję. Macham do niej. Zauważa mnie po chwili i bierze za rękę małą dziewczynkę. Podchodzą do nas.

- Można się przyłączyć? – pyta. – To jest Frida, moja kuzynka – drobna, na oko dziesięcioletnia dziewczynka wyciąga do mnie dłoń. Ściskam ją lekko i uśmiecham się serdecznie.

- Jestem Cornelia, a to mój braciszek Olivier – pokazuję na mojego blond pięknisia. Frida od razu siada obok Oliego i zagaduje go. Ja za to mogę spokojnie porozmawiać z Tanją. - Właściwie to spadasz mi z nieba – mówię nie bawiąc się w kurtuazję.

- Ja? – jest zdziwiona moim zachowaniem.

- Pomóż mi, proszę… Co mam zrobić, żeby Andreas się mnie nie wystraszył. Bo mam wrażenie, że kiedy byłam niedostępna, to bardziej za mną przepadał.

- Rób to co zwykle. On jest tobą oczarowany! I nie wymiguj się! Ładna kiecka, makijaż i dzisiaj widzę Ciebie i Tinę na imprezie u Petera.

- Poważnie? Ale to trochę wpraszanie się…

- Już powiedziałam  - puszcza mi wesoło oczko. – Mój brat będzie wniebowzięty – ufam jej. Bo kto inny zna go tak dobrze jak ona? Ty już chyba podjęłaś decyzję Corni…

~

Tina

                Nie wiem po jaką cholerę Corni ciągnie mnie na tą imprezę. Nie mam jakoś ochoty. Jakob zdobył mój numer i wydzwania do mnie od rana. Jest tak spragniony informacji o mnie… Co to ma do cholery być? Miałam się nie angażować i bawić. A on wszystko komplikuje. Jeszcze Cornelia przylazła, że muszę iść. I Jakob też tam będzie. Już zdążyłam zadzwonić do Andreasa i się wypytać.

                Nie ubieram się jakoś specjalnie. Jeansy, czarna koszulka odsłaniająca plecy i trampki. Koczek i mocniejszy makijaż. Wystarczy. Niech Werner nie myśli, że dla niego się tak odstawiłam.

                Impreza ma być w Ruhpolding, więc nie bawimy się w podwózkę. Idziemy z buta, choć ciekawie jest widzieć Cornelię w szpilkach i obcisłej sukience. Uśmiechniętą od ucha do ucha i wymalowaną jak na przyjęcie jubileuszowe firmy taty…

- Gdyby Cię Fridzio zobaczył, to by musiał biedny iść na terapię. Zgorszyłabyś go – chichoczę żałośnie. Wiem, że powinnam ją wspierać, ale to trochę zabawne, że tak się broniła przed czymś, czego potrzebowała. Nie komentuje nawet mojej zgryźliwej uwagi. Wręcz ma ją w dupie i nawet jej nie słyszy. Chyba Wellinger naprawdę wziął się do roboty.

                Na miejscu jest już trochę ludzi. Większość kojarzę z mojej pierwszej eskapady do klubu. Moja ręka nadal odczuwa zbawienne skutki alkoholu. Widzę też tą idiotkę, która się rzuciła na mnie. Spoglądam na nią złowrogo. Chyba się mnie boi, bo chwilę później widzę, jak cięgnie za sobą jakiegoś frajera, ubrana w białą kurteczkę i z torebką w ręce, w stronę wyjścia. Cóż… Jej strata. Wchodzę do kuchni i widzę uwieszoną na Wellingerze Cornelię. No dobra. Uwieszona to zbyt wymowne słowo. Klei się trochę do niego. Jakob od razu przyplątuje się do mojego ramienia jak potulny piesek. Wręcz wypadałoby go pogłaskać… W duchu wywracam oczami. Spoglądam na Andreasa. Uśmiecha się do mnie. Stawiam na wyspie kuchennej czteropak, który zakupiłam po wyjściu ze szpitala. Muszę przyznać, że wygląda całkiem przyzwoicie. Wręcz genialnie. Włosy zawsze ma idealnie ułożone. Nie wiem jak on to robi.

- Cześć – podchodzę do niego. Werner nadal krąży wokół mnie jak bocian nad gniazdem. Jak na złość jednak, dla niego, zostaje zawołany przez kogoś do salonu.

- Cześć – Cornelia zostaje zagadana przez Julię, która właśnie weszła do pomieszczenia, więc Andreas robi mi miejsce obok siebie. Oboje opieramy się o blat, przez co widzimy wszystkich gości doskonale.

- Nie wiem co tu robię – prycham. Peter podchodzi na moment i podaje nam zimne piwo z lodówki.

- Tanja mówiła, żebym wpadł. Ale jakoś też nie mam ochoty. Wczoraj, dzisiaj… Trener mnie zabije, kiedy się dowie, że codziennie piję – pociąga łyk. Trener?

- Trenujesz coś wyczynowo? – patrzę na niego podejrzliwie. Jego mina od razu robi się niewyraźna. Coś ukrywasz cwaniaku i ja się dowiem!

- Miałem nadzieję, że utrzymam to w tajemnicy trochę dłużej…

- No powiedz o co chodzi! Zaciekawiłeś mnie.

- Nie lepiej jest tak jak jest? -  nie odpuszczę mu. I on to widzi. – Oglądasz czasem telewizję?

- Nie. Ale z tego wynika, że jesteś dość znany.

- Chodź – wzdycha głęboko i idzie w stronę wyjścia. Nie wiem o co chodzi, ale coś mi mówi, że chyba przyda mi się mój czteropak. Biorę go ze sobą i wkładam do torby.

                Idziemy w ciszy jakieś dwadzieścia minut i wcale nie zapowiada się, że zaraz będziemy na miejscu.

- Nie możesz mi powiedzieć jak człowiek, tylko prowadzisz jak pedofil do lasu? – mam go dość.

- Jeszcze chwila. Wiem, że jesteś niecierpliwa, ale spokojnie – uśmiecha się tajemniczo. Wywracam oczami. Poważnie, zapierdolę go kiedyś. I kiedy mam ochotę powiedzieć mu, żeby się walił, tu na środku drogi, to przystaje. Jesteśmy na jakiejś ciemnej polanie. Poważnie? Targał mnie za sobą czterdzieści minut, żeby mi pokazać jakieś trawsko? Obraca się przodem do mnie i patrzy wyczekująco.

- Nie ma trawy w centrum, tylko prowadziłeś mnie jak owcę na wypasanie daleko za miasto?

- Spójrz w górę – pokazuje mi na coś dużego. Owszem, widziałam to kiedyś. Chyba nawet w telewizji. Ale nadal nic. – Jezu! Ty naprawdę nic o mnie nie wiesz! – zaczyna piszczeć i skakać. Poważnie nie wiem o co mu chodzi.

- Można tam wejść? – pytam zmęczona.

- Jak? Musielibyśmy przeskakiwać przez ogrodzenie. Skocznia jest nieczynna w nocy – czy on myśli, że mnie to zniechęci? Śmieję się kpiąco. Nawet nie reaguję na jego krzyki, które mówią, że nie wolno. Podchodzę do stalowych barierek i wspinam się nieudolnie po nich. Ręka piecze, ale ulga jaką czuję po zeskoczeniu jest wystarczająco wynagradzająca. On już nie piszczy. Robi to co ja. I nawet wyprzedza mnie i przejmuje rolę przewodnika. Chwilę wdrapujemy się w górę, ale na szczycie dociera do mnie, że było warto.

- Witamy na skoczni narciarskiej. Jak się pewnie teraz domyślasz, jestem skoczkiem narciarskim. Reprezentantem Niemiec. Od dobrych palu lat – kiedy to mówi, to mam wrażenie, że jest mu wstyd. A nie powinno. To ja się powinnam wstydzić, że taki facet chciał ukrywać przede mną fakt, że jest utalentowany. Bo czemu? Przecież ja nic dla niego nie znaczę. Spoglądam na niego i zaczynam mieć obawy co do tego co pomyślałam…

***

Cześć :)

Też macie dzisiaj taki beznadziejny dzień? Z góry przepraszam za to powyżej :)

Ferie mi się kończą i tak straaasznie nie chce mi się wracać.

Oceniając dzisiejszy konkurs był tak emocjonujący, że prawie usnęłam... (pominę występ głównego bohatera tej historii, bo zwyczajnie robi mi się smutno i przykro, że się tak męczy :(( )

Jedynie zwycięstwo Michiego poruszyło mnie równie mocno jak jego i Stefana :P
EDIT: Zapomniałam o gwieździe moich snów ostatnio (nie pytajcie)... Tak, Tande też mi poprawił humor :P Dzięki za przypomnienie Little Luck :D 

Chyba już się nie kompromituję dalej :P

Do następnego :)