Powrót

Tina:

                Mam dość tego cholernego fotela! Muszę w końcu zamówić nowy! Szlag mnie jasny trafia, jak słyszę to pieprzone skrzypienie! Wywracam oczami za każdym razem, gdy wydaje z siebie ten drażniący dźwięk. Już nawet nie spoglądam przepraszająco na Ritę. Ona też nie znosi tego obrzydlistwa!

                Spoglądam na zegar wiszący nad drzwiami wejściowymi do mojego gabinetu. Jest 16:58. Mam nadzieję, że nikt nie wpadnie na genialny pomysł i nie zadzwoni z jakąś powalająco nudną ofertą i nie zajmie mojego wolnego czasu. Spoglądam na wskazówkę sekundową i odliczam niecierpliwie do 17:00. Rita chyba robi to sami, bo kompletnie ignoruje pisk fotela. Słowo daję, zaraz kogoś zapierdolę!

- Siedemnasta! – krzyczy radośnie i wstaje z krzesełka. Obie oddychamy z ulgą. Zamykam system i pakuję laptopa do torby. Weekend!

– Miłego weekendu! – dorzucam, gdy widzę jak próbuje uciec z gabinetu bez słowa. Uśmiecha się szeroko i macha. Śmieję się pod nosem. No to czas na mnie! Słyszę dźwięk swojego telefonu.

Andi:

Czekam na zewnątrz :*

                Uśmiecham się szeroko. Nie ma sensu odpisywać. Przecież za minutę go zobaczę. Zerkam tylko przez okno i widzę, jak stoi, opierając się ramionami o dach białego Audi i podziwia góry. Kocham tego człowieka. Wzdycham głośno i wychodzę.

                Upewniam się, że wszystko jest pozamykane i zamykam na kłódkę drzwi wejściowe. Po chwili odwracam się i widzę najszczerszy uśmiech świata. Próbuję nie okazywać mojej popierdolonej radości na zewnątrz, ale w środku kotłuję się z emocji. Podchodzę powoli do niego i widzę, jak się niecierpliwi. Chyba ma mi to trochę za złe, bo robi minę małego, płaczącego dziecka, gdy mu się odbiera ulubioną zabawkę. Czasem mam przed oczami jego łzy, gdy wyjeżdżałam z Ruhpolding 4 lata temu…

- Co jest? – podchodzę do niego, a on od razu mnie obejmuje i przyciąga do siebie.

- Nic – kłamię. Przecież tak na dobrą sprawę, to nic nas nie łączy. Tylko się przyjaźnimy.

- Widzę – słyszę lekką złość w jego głosie. Patrzę mu w końcu w oczy i wiem, że on wie. – Znowu o tym myślisz? – gładzi dłonią moje plecy. – Przecież wiesz, że to już za nami – szepcze mi do ucha. Stado motyli podrywa się do lotu w moim żołądku. Brakowało mi tego.

- Nic nie jest za nami, Andi – mówię smutno i wyrywam się z uścisku. Wsiadam na miejsce pasażera i czekam, aż stąd pojedziemy.

                Wsiada bez słowa i nawet na mnie nie patrzy. Widocznie przystanek autobusowy kilka metrów od nas jest bardziej interesujący. Wzdycha jedynie ciężko.

- Pójdę pieszo – mówię i chcę już wysiąść, ale łapie moją dłoń.

- Nie! – jego oczy płoną. Płoną od emocji. – Nie zostawisz mnie drugi raz… - to wypowiada szeptem. Oboje nadal trzymamy w sobie te niszczące nas emocje.

- Chciałam tylko dać CI odetchnąć… - nieudolnie się tłumaczę.

- Wtedy też ponoć to było dla mojego dobra…

- Czy do końca życia będziemy rozpamiętywać mój błąd?

- Najwidoczniej Ty sama nie umiesz się z nim uporać.

- Mogłeś za mną jechać!

- Jasne! I pytać się miliarda ludzi na ulicy, gdzie mieszka jaśnie pani Kirch?! – mam tego gość. Za bardzo zabolało.

- Idę. Wracaj do niej – silę się na twardy ton. Łzy kołują się w moich oczach, ale nie pokażę mu, że płaczę.

- Tina, proszę – zawsze reaguję tak samo na jego głos. Spoglądam ponownie w jego oczy.

- Przepraszam – szepczę.

- Chodź tu – przytula mnie do siebie i całuje moją głowę.  – Dlaczego nie chcesz się otworzyć?

- Bo jesteś z Leną.

- Ale ja nie chce z nią być! – prawie piszczy.

- I co? Przyjechałam i po miesiącu uznałeś, że rzucisz narzeczoną, z którą jesteś 3 lata?! Skąd wiesz, że to dobry wybór?!

- Bo to wiem! – zwykle jego oczy mają piękny błękitny kolor, ale dzisiaj są ciemno niebieskie, stanowcze, pewne swego.

- Podrzucisz mnie do sklepu? – zmieniam temat. Ja wiem czym to się skończy, jeśli powiem mu prawdę.

- Tina… - całe napięcie gdzieś z niego ulatuje, ale to nie jest westchnięcie ulgi. Jeśli on zaraz nie ucieknie, to chyba naprawdę mu na mnie zależy. Nie jeden by już dawno spierdolił i powiedział mi, że jestem wariatką.

                W spożywczaku kupuję najpotrzebniejsze rzeczy. Andi jeździ za mną wózkiem i chichocze się jak małe dziecko. W zasadzie jak na niego patrzę to widzę dzieciaka. Chorego umysłowo. Proszę go, by wybrał jakieś ładne pomidory i na chwilę znikam w dziale alkoholi. Muszę kupić jakieś dobre wino. Chyba zasłużył na kolację.

- Chcesz iść na spacer, czy już do domu? – pyta mnie, gdy wychodzimy ze sklepu. Uparł się debil, że weźmie wszystkie moje zakupy i wygląda jak jakiś ostro wychudzony ochroniarz jakiejś gwiazdy.

- Zapraszam Cię na kolację – mówię wesoło, gdy całe jedzenie znajduje się bezpiecznie w bagażniku. Na wszelaki, by z wrażenia nie upuścił tego wszystkiego na chodnik.

- Zaskoczyłaś mnie – uśmiecha się. Lubię ten uśmiech. I mięsnie poniżej żołądka chyba też. Bo zwariowały do reszty.

- Taki miała zamiar… - przygryzam mimowolnie wargę.

- A ja?

- Co ty?! – marszczę brwi. Pokazuje mi, żebym wsiadła.

- No a ja co mam zrobić? – wywracam oczami.

- Wystarczająco mi pomogłeś. Jesteśmy kwita – mimowolnie dotykam opuszkami palców jego policzek. Wzdryga się, ale po chwili przymyka oczy i wygląda jakby się delektował tym dotykiem. Taksuję wzrokiem jego twarz, z góry do dołu.

- Jedziemy! – otwiera oczy  i szybko odpala samochód. Chyba niechcący go trochę napaliłam…

~

Lena:

                Od miesiąca Andi jest całkowicie innym człowiekiem. Nie wiem co się z nim dzieje… Kompletnie oszalał. Skacze po domu jak głupek, biega, trenuje z większym zapałem. Ja wiem, że niedługo sezon i już się nie może doczekać, ale chyba nie chodzi tylko o zielone światło w treningach.

                Chciałabym, by wrócił do mnie ten mój stary Andi. Spokojny, ułożony, grzeczny. Słuchający mnie. Bo on doskonale wie, że pragnę tej naszej rutyny. Nigdy mu to nie przeszkadzało, więc uznałam, że może faktycznie jest dobrze. Muszę z nim porozmawiać, czy odpowiada mu to wszystko.

                Postanowiłam przyrządzić mu wypasioną kolację. Bo dawno nie spędzaliśmy razem czasu. Ciągle gdzieś ucieka. A to na trening, a to basen, a to siłownia, skocznia, kumple… Ostatni raz kochaliśmy się chyba z miesiąc temu? Żeby kobieta nie mogła liczyć na swojego faceta…

                Robię starannie listę zakupów. Sprawdzam trzy razy przepis i składniki których mi brakuje. Nie mogę wyjść poza ramy przepisu. Wszystko musi być dzisiaj idealnie. Zwykle nie pijam alkoholu, ale dla Andreasa mogę zrobić wyjątek.

                Gdy już mam wszystko, wsiadam do swojego Mini i jadę pod miejscowy sklep spożywczy. Parkuję jak przystało i biorę wózek. Wchodzę do środka i pakuję kolejno rzeczy z listy. Na całe szczęście ułożyłam je kolejnością regałów, więc idę właściwie po kolei. Odhaczam ołówkiem znalezione rzeczy i idę dalej.

                Przy winie mam spory problem. Nigdy nie byłam w tym dobra i sugerowałam się zdaniem innych. W szczególności mojej siostry, która doskonale się na tym zna. Piszę jej krótkiego smsa i po chwili dostaję odpowiedź. Wybieram wskazane przez siostrzyczkę wino i wkładam do koszyka. Czas iść do kasy.

                Pakuję torby z zakupami do wózka i jadę pod mój samochód. Och, jakżeby mi się przydał teraz Andreas. Nakupowałam pożywienia dla wojska. Gdy mam odstawić wózek widzę, że białe Audi opuszcza nerwowo parking. Przyglądam się rejestracji i widzę, że to Andi! Szybko odstawiam wózek i walczę ze sobą, by za nim nie pojechać. Ale ciekawość zwycięża. Nigdy nie robiłam podobnych rzeczy. Bo sobie ufamy… Ale jeśli to doprowadzi mnie do prawdy, to wiem, że powinnam to zrobić. Dla spokoju sumienia. Biorę głęboki oddech i odpalam samochód.

                W drodze zastanawiam się, dokąd on jedzie. Przecież miał być na treningu… Mogłabym zadzwonić teraz do Thomasa, ale nie zrobię tego. Zamiast jechać do domu, to śledzę mojego narzeczonego. Brawo Magdalena!

                Skręca w uliczkę, w której znajdują się nowo wybudowane domy i zatrzymuje się praktycznie na końcu ślepej ulicy. Jestem tutaj pierwszy raz, ale z pewnością mogłabym tutaj zamieszkać. Chowam się za jednym z Mercedesów kilka domów wcześniej i obserwuję co się wydarzy.

                Andi wychodzi uśmiechnięty, a z siedzenia pasażera wysiada szczupła brunetka. Nie znam jej. Podchodzi do bagażnika i czeka aż Andi poda jej zakupy. Ten się z nią droczy i bierze wszystko sam. Sporo tego…

                Dziewczyna idzie pośpiesznie otworzyć frontowe drzwi i wpuszcza Andreasa do środka. Nie wiem co robić dalej. Mam tu stać nie wiadomo ile? Wyciągam telefon i piszę pośpiesznego smsa do Andreasa.

Ja:

Za ile będziesz? :*

                Nie czekam długo. Po chwili widzę wiadomość od mojego narzeczonego.

Najdroższy <3 :

Musze pomóc znajomej się rozpakować. Dopiero się wprowadziła. Nie wiem kiedy wrócę.

Ja:

Szkoda :( Liczyłam na sympatyczny wieczór we dwoje. Nie siedź za długo. Mam nadzieję, że w krótce poznam Twoją znajomą :D

Najdroższy <3 :

Może niedługo Was sobie przedstawię? Ale nie czekaj na mnie :)

                Znajoma? Kim ona jest?! Czyli nici z romantycznej kolacji. Nie zakładam najgorszego. Przecież gdyby mnie chciał okłamać, to napisałby że idzie z kolegami na piwo. Ufam mu. Przecież trzymam go wystarczająco krótko, że wiem, że nigdy by mnie nie okłamał. Bo mnie się nie okłamuje. Mimo wszystko nie podoba mi się ta cała znajoma…

~

Andi:

                Podziękowałem w duchu, że Lena się uspokoiła. Tina widziała moją minę, ale nie pytała. Po prostu zajęła się rozpakowywaniem zakupów.

- Lena – mówię po chwili krępującej ciszy.

- Tak myślałam – mówi cierpko. Co ja mam zrobić? Chcę z nią być, ale kazała mi dać sobie przynajmniej 6 tygodni na zastanowienie się czego chcę. Ale ja wiem czego chcę do cholery! Tej tutaj, co się kręci zdenerwowana po kuchni i upuszcza po raz czwarty torebkę ze startą mozarellą.

- Tina – podchodzę do niej i przytulam się do jej pleców. Cała drży. Dawno nie widziałem jej takiej zdenerwowanej.

- Andi, co my robimy?! – obraca się do mnie przodem, ale odsuwa na odległość wyciągniętych ramion. – Ty masz narzeczoną.

- Z którą nie chcę być – dodaję.

- Miałeś poczekać te 6 tygodni i dopiero mi odpowiedzieć… - od kiedy ona się taka konsekwentna zrobiła?

- Ale co jeśli ja wiem czego chcę odkąd przyjechałaś?

- Byłeś w szoku. Może nadal jesteś… - słowo daję. Jej skołowanie mnie zaraz naprawdę zezłości.

- Czego ty chcesz?! Permanentnego tatuażu? Wykrzyczenia tego z wieży ratusza? A może mam sobie na czole wyryć, ze Cię kocham?! – w końcu to powiedziałem! I wcale nie czuję się lepiej.

- Obiecałeś – wybiega z kuchni. 

- Ja Ciebie też kocham Andi. Cieszę się, że to w końcu z siebie wydusiłeś! – wykrzyczałem pod nosem damskim głosem.

Opieram się o blat. Ja nie wiem co jeszcze mam zrobić, żeby ona ze mną była. Przecież nie chcę jej skrzywdzić. Chcę móc robić dla niej wszystko czego zapragnie. Chcę być przy niej.

- Tina? – krzyczę. Zero odzewu. Upewniam się, że nie wyszła z domu i przeszukuję powoli pokoje. Byłem już tutaj, więc mam jakieś rozeznanie. Wchodzę powoli na górę i słyszę kwilenie z sypialni. Drzwi są uchylone i widzę przez nie, jak Tina siedzi skulona i kołysze się. Nienawidzę kiedy kobieta płacze w mojej obecności. Nigdy nie potrafiłem tego zaakceptować. Jeśli kobieta płacze przy facecie, to znaczy, że jest zbyt słaby i głupi, by do tego nie dopuścić. Czyli jest do dupy. A jeszcze większy ból sprawia widok ukochanej osoby w tym stanie. – Kochanie… - siadam obok niej i obejmuję ją ramieniem. Dopiero po chwili puszczają jej hamulce i przestaje się wyrywać. Całuję jej włosy. – Nie płacz, proszę. Wszystko będzie dobrze… - mam wrażenie, że używam całej siły jaką mam, żeby ją uspokoić.

- Robimy jej świństwo… - chlipie.

- Ona nie chciałaby być ze mną na siłę…

- Ale może chciałaby być właśnie z Tobą? Czy Ty czasem myślisz o kimś innym, niż sobie?

- Tak. O Tobie! Nieustannie!

- Andi…

- Kocham Cię – szepczę. – Kocham Cię najmocniej w świecie. Od dnia, w którym Cię poznałem – uśmiecham się lekko na wspomnienie naszego spotkania na izbie przyjęć.

- Ja nie chcę budować swojego szczęścia na nieszczęściu innych… - w końcu na mnie patrzy. Ona się boi. – Jeśli znowu miałabym Cię stracić, to bym tego nie zniosła, wiesz? – dodaje tak cicho jak to tylko możliwe. – Dlatego chcę, żebyś najpierw wiedział czego chcesz, zakończył ewentualnie związek z Leną i dopiero wtedy, bez przeszkód był ze mną. Ale musisz być tego pewien. Nie chcę Cię zmuszać… Ja mam wrażenie, że… - nie pozwalam jej dokończyć. Chwytam jej podbródek i delikatnie muskam jej wargi. Czekam chwilę na jej reakcję i gdy się temu poddaje, wkładam w pocałunek wszystkie skumulowane we mnie emocje.

                Podnoszę ją lekko i sadzam na swoich kolanach. Dalej nie odrywamy się od siebie. Jej dłonie trzymają moją twarz. Moje za to wędrują po całym jej ciele. Pragnę jej. Pragnę jej tu i teraz. Odpinam jej biustonosz, a ona lekko zamiera. Jeśli nie dostanę zaraz w twarz, to będzie cud.

- Nie będziesz żałował? – mówi dysząc.

- Nigdy – ponownie zatapiam się w jej wargach. Nasze ubrania lądują po całej sypialni i chwilę później oboje docieramy tam, gdzie od dawna pragnęliśmy.

*****

Witam i tu :D

Spodziewaliście się kontynuacji?

Bo ja od początku miałam w głowie pomysł na ciąg dalszy, ale dałam sobie czas na napisanie.

Czuję, że dojrzałam trochę przez te pół roku i bohaterowie są dojrzalsi.

Czekam niecierpliwie na Wasze opinie :D

Mam kontynuować? Czy jednak porzucić ten pomysł?

Buziaki :*