Prolog

*****

- Martina pośpiesz się! – skrzeczący głos mojej matki nie daje mi spokoju od kilku minut. Rozchorowała się w środku lata i wszystko zostaje na mojej głowie. Od kiedy ojcu ubzdurało się, że potrzebuje rozbudować firmę, nie robimy nic, tylko otwieramy nowe filie na różnych zadupiach.

                Mój ojciec, Wolfgang Kirch, jest znanym przedsiębiorcą i filantropem. Prowadzi firmę, produkującą i sprzedającą sprzęt sportowy. Głównie narciarski, ale zdarzają się wyjątki jak ten do piłki ręcznej. Matka, Sabine, jest prawą ręką ojca. A właściwie wrzodem na dupie, który umiejętnie wydaje jego pieniądze na luksusowe, niepotrzebne, gadżety do domu czy ogrodu. Wspominałam, że mamy dwa domy? Jeden tutaj, na przedmieściach Frankfurtu, a drugi w Barcelonie. Zwykle wakacje spędzamy właśnie tam. Ale nie w tym roku.

                Tata wybrał sobie nową lokalizację. Ruhpolding. Nie wiem co go skusiło, żeby jechać na sam koniec Niemiec, ale jeśli on coś postanowi to koniec. Pewnie myślicie, że jestem bogatą córeczką tatusia, której się w dupie poprzewracało od pieniędzy. Otóż nie!

                Mam na imię Martina. Ale nienawidzę tego imienia, więc skracam je do Tina. Moja matka doskonale o tym wie i specjalnie zwraca się do mnie pełnym imieniem. Co jej nie pozwoliło nazwać mnie Lilly? Albo Magdalena? Martina… Za to moja starsza siostra ma przepiękne imię Cornelia… Nie to, że nienawidzę swojej siostry. Kocham ją bardzo mocno i wiem, że mogę na nią liczyć w każdym momencie. W każdym! A jest starsza zaledwie o 2 minuty. Tak, jesteśmy bliźniaczkami. Mamy jeszcze młodszego brata Olivera. Dziecko z przypadku i niepohamowanej ochoty na seks moich rodziców, podczas wakacji w Tajlandii. Jakieś było jej zaskoczenie. Ale kocham braciszka bardzo mocno. Najsłodsze dziecko na Ziemi!

                Schodzę na parter po wielkich, krętych, marmurowych schodach. W holu stoi kilka walizek. Francys, nasza pomoc domowa stoi grzecznie w uniformie i uśmiecha się do mnie. Chyba jedyna, poza Corni i Olim, która mnie lubi w tym domu.

- Jak ty wyglądasz?! – kolejny skrzekot matki rozlega się po olbrzymim pomieszczeniu. Owszem. Wyglądam zupełnie nie tak jak mama chce. Jeansowe ogrodniczki, trampki i biała koszulka to chyba nie jest odpowiednie połączenie dla mojej pedantycznej, wszechwiedzącej matki. Nie miejcie mi za złe, że wypowiadam się o niej w ten sposób, ale… Ona nigdy nie traktowała mnie jak równą swojej siostrze. Wręcz na każdym kroku pokazuje mi, że jestem głupsza, gorsza, nie mająca celu w życiu. Chyba, że uprzykrzanie jej życia.

- Mamo, jest lato, gorąc, chyba dobrze, że ubrałam się tak, by nie upocić jak dzika świnia…

- Kiedy Ty wreszcie dorośniesz… - tak wiem. Mam 22 lata i powinnam zachowywać się odpowiednio na swój wiek… Bla, bla, bla.

- Daj jej spokój – olśniewająca Corni schodzi po schodach. W włosach ułożonych w piękne fale, sukience w kwiaty, podkreślającej jej atuty, sandałkach na koturnie i delikatnym makijażu… Spoglądam kątem oka na swoje odbcie w lustrze w holu. Włosy spięte w niedbały koczek na czubku głowy, mocny makijaż oka… No tego mama nie oczekuje od następczyni fortuny Kirchów… Ona by chciała, żeby jej dzieci prezentowały się jak damy. Ale ja nie umiem rżnąć damy! Ja nienawidzę rżnąć damy!

- Nie broń jej! Przynosi tylko wstyd naszej rodzinie – wywracam oczami. Już mnie przestało to ruszać. Zdałam przecież maturę (za 3 razem, ale nie że jestem tempa, tylko 2 razy nie poszłam, bo mnie mama wkurwiła), na studia nie idę, bo nie ma sensu. Corni się kształci za nas dwie.

- Uspokój się mamo! Ona jest dużo inteligentniejsza niż ci się wydaje – Corni chcąc nie chcąc wchodzi na wojenną ścieżkę z mamą.

- Możecie chociaż raz udawać, że wszystko gra? – tata wychodzi z gabinetu. Zaraz za nim biegnie Oli i podbiega do  mnie. Biorę go na ręce i kręcę dookoła. Jest bardzo drobny jak na pięciolatka, ale cóż. Wszyscy jesteśmy dość szczupli.

- Mama zaczęła… Jak zwykle – prycham, bawiąc się z braciszkiem.

- Francys, poproś Alberta. Niech spakuje nasze bagaże – odzywa się tato. Czasem mnie denerwuje, że wszyscy coś za nas robią. Czasem chciałabym pozmywać po kolacji czy ją przygotować. Ale wszelakie próby łamania zasad mamy, są karane jej wrzaskami i jakimiś chorymi insynuacjami. Widzą mnie jako tą zbuntowaną, niegrzeczną, nieposkromioną. Zakałę Kirchów. Tą która jest głupia, której nie obchodzi edukacja. Tylko imprezy, znikanie po nocach i brak szacunku do najbliższych. Ale ci co mnie znają, wiedza, że taka nie jestem. Ja sama wiem jaka jestem, a to chyba najważniejsze.

                Chwilę później wsiadamy do Vana. Gregor, nasz kierowca, ma nas zawieźć do pensjonatu w Ruhpolding, w którym się zatrzymamy przez najbliższe dwa tygodnie. A my z Corni będziemy się głupawo uśmiechać przy ludziach 40+, ubrane w kolorowe sukieneczki i wystrojone jak lalki Barbie w pudełkach na półkach sklepowych. Ale jakoś wytrzymam. Nie mam wyjścia…

***

Witam! ;D

Oto kolejny efekt mojej chorej wyobraźni i fascynacji obecnym sezonem skoków.

Ja chyba nigdy z tego nie wyrosnę. Nawet nie chcę :D

Będzie krótko, ale intensywnie.

Serdecznie zapraszam na kolejne rozdziały. Pojawi się kilka interesujących postaci :D